مقدمه

          آموزش و پرورش از بنیادی ترین و مؤثر ترین نهادهای اجتماعی است و نقشی تعیین کننده و سرنوشت ساز در جامعه ایفا می نماید. به ویژه در نظام جمهوری اسلامی ایران که اهداف و غایات نظام آموزشی مبتنی بر آموزه های ناب اسلامی است، آموزش و پرورش از اهمیتی مضاعف برخوردار است. تحقق اهداف متعالی نظامی که زمینه ساز حرکت انسان ها به سوی خداگونگی باشد،تنهاازطریق آموزش وپرورش هدفمند،پویا،فعال و بانشاط امکان پذیر است.

در این راستا دستیابی به وضعیت مطلوب، مستلزم ترسیم راه روشن و طرح جامعی است که همه
بخش های آموزش و پرورش را در نگاهی جامع و منسجم مورد ملاحظه قرار داده و بر اساس آن خط مشی های لازم را تعیین نماید.

جهان در آغاز هزاره سوم شاهد تحولات و تغییرات شگرفی بوده است که بسیاری از معادلات همیشگی را در سطح جهانی به چالش کشیده و نگاهی تازه به آن ها را ضروری نموده است. این تحولات، انتظارات جدیدی را در عرصه تعلیم و تربیت و به تبع آن در حوزه برنامه درسی ایجاد نموده و منجر به ارائه نظریه های جدید در یادگیری و تحول در ساختار و محتوای برنامه درسی شده است. بر این اساس متخصصان و صاحبنظران برنامه درسی برای پاسخ گویی به نیاز یادگیرندگان برای کسب دانش، مهارت، بینش و منش های مورد نیاز در دنیای امروز، طی دهه های اخیر به بازنگری و اصلاح برنامه های درسی مبادرت نموده اند. اقدامات نوآورانه و گسترش فعالیت های تولید برنامه های درسی جدیدی که توسط جمع کثیری از متخصصان دانشگاهی تولید شده و عدم دستیابی موفقیت آمیز به نتایج مورد انتظار، دست اندرکاران نظام های آموزشی را متوجه پیچیدگی های تغییر و اجرای برنامه های درسی جدید در محیط های آموزشی نمود. (احمدی، 1386).

بدین منظور دست اندرکاران نظام تعلیم و تربیت کشور به منظور تحقق اهداف سند ملی چشم انداز 20ساله ی توسعه کشور، برنامه ی درسی ملی را در قالب طرحی جامع مطرح نموده اند که در این مقاله به اختصار مورد بررسی قرار گرفته است.

( برای دریافت اصل مقاله به فصلنامه مینوی خرد شماره 3  سازمان آموزش و پرورش استان قزوین مراجعه نمایید )